Letty en haar familie vertellen over het servies dat ze gebruiken tijdens de seidermaaltijd.

Letty tegen Menno en Wessel: Oma Ruth, waar het servies van is, is in getrouwd. Opa had mijnbouwkunde gestudeerd in Delft en die had een baan aangeboden gekregen in Suriname. En hij is al in ’39 daarheen gegaan, ze zijn met de handschoen getrouwd. Weet je wat dat is?

Wessel: Ja, op afstand.

Letty: Op afstand trouwen, ja. En toen kon ze alsmaar niet weg want er lagen overal mijnenvelden. En uiteindelijk is ze op 9 mei 1940 ’s ochtends vertrokken. En dit servies is toen meegegaan naar Suriname. En daar hadden ze een kokkie, die hielp met koken. En daar is het gebruikt. En mijn zwager is in ’41 geboren en mijn man in ’43. En toen in ’46 wilden ze opa weer doorsturen naar Indonesië, vanwege de mijnbouw. Maar hij zei: nee, ik wil naar Nederland. Ik wil weten wat er nog van mijn familie over is. Nou, dat was niet veel. Toen op een gegeven moment zijn ze met pensioen naar Israël vertrokken. En toen ze ziek werden en oud, zijn ze naar Den Haag gekomen. Dus dat servies is altijd meegegaan. Het is een wonder dat van een twaalfdelig servies nog zoveel is overgebleven.

Joram: Het ging niet in de vaatwasser.

Letty: Nee, het ging niet in de vaatwasser.