Gleone vertelt over Ketikoti en over de rol van zang, eten en drinken en kalebassen.

Geen feest maar een herdenking
Nou Ketikoti, ik noem het geen feest, het is een herdenking aan de slaven die jaren geketend gebracht werden naar Suriname, naar Haïti, naar de Antillen, en Ketikoti is voor mij geen viering, maar ik herdenk ze. En als ik ze ga herdenken, dan denk ik ook aan de situatie waarin ze geleefd hebben.

Hele maand
En het is de bedoeling dat je de hele maand aan iedereen laat zien: Ketikoti is aangebroken, we vieren het. Daarom heb ik ook een sjaal om. Om te laten zien aan iedereen: Ketikoti is er bijna. We hebben ook een speciaal soort eten, meestal is dat heriheri, mensen maken ook pindasoep, want dat komt ook uit die tijd, lekkere drankjes: gemberdrank, tamarindesiroop. Dus dat zijn hapjes en eten dat we dan die dag extra gebruiken.

Zingen
We zingen. Religieuze liedjes en gospel spirituals. Nobody knows the trouble I’ve seen… Dat zijn liedjes die de slaven hebben gezongen in die tijd, wanneer ze moe werden van de zweepslagen, dan zongen ze al dat soort liedjes.

Kalebassen
Ik heb kalebassen meegenomen. Die kalebas is zo populair. Op feestjes krijg je meestal een presentje mee, dan geef je mensen dit ook als presentje. Mooi met misschien een snoepje erin ofzo. Maar meer is het, dat ze hieruit drinken. Die grotere, daar eten ze uit, en daar worden ook lepels van gemaakt, daarmee kun je dus ook eten. Ik weet nog, toen ik nog wat jonger was, dat mensen, ik heb het bij mijn ouders ook gezien, wanneer ze bijvoorbeeld een nieuwe woning gaan betrekken, dan gaan ze met een kalebas koud water gooien op de grond. Meer voor geluk. De kalebas: het is niets om je voor te schamen. Het is een traditie, die wij hebben.